28 сакавiка 2024, Чацвер, 17:03
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

«Выяўляю, што ў грудзях у мяне прабітая дзірка ніжэй мембраны»

25
«Выяўляю, што ў грудзях у мяне прабітая дзірка ніжэй мембраны»

Апавяданне «пацыенткі №1» з каранавірусам з маскоўскай клінікі імя Скліфасоўскага.

Галоўная рэдактар расейскага часопіса J & W Алена Вясёлая апублікавала на сайце newtimes.ru расказ пра сваю «вірусную прыгоду» - гісторыю пра тое, як лечацца пацыенты з каранавірусам у маскоўскай клініцы імя Скліфасоўскага:

«Гадоў 15 назад у ЦКБ памерла ад двухбаковай пнеўманіі маладая жанчына, жонка маладога алігарха. Усе абураліся - падлогі паркетныя, лекары анкетныя. Але цяпер я ведаю, што гэта за хвароба, і як гэта - адхаркваць чырвона-карычневыя кавалкі сухой губкі...

А калі гэта ўсё суправаджаецца туманнымі і незразумелымі звесткамі пра новы вірус, ад якога незразумела куды бегчы і чаго баяцца...

Пакуль я шпацыравала па прыгожаму сонечнаму Маастрыхту, мае сябры іранізавалі наконт скуплівання грэчкі і туалетнай паперы. Пра піжамы і выгоды наведванняў знаёмых у карантыне. А я ўжо ляцела ў Маскву начным самалётам з Дзюсельдорфа.

Памылка нумар адзін: нельга грэбаваць ні магчымасцю, ні небяспекай. Дзяўчына, калегі якой сталі вельмі хутка адзінымі спадарожніцамі ў маім жыцці на доўгі час, больш глядзела ў тэлефон, чым на тых, хто прыляцеў. Хочаце памераць тэмпературу? Не хочам, радасна засмяяліся мы. Мы хацелі дадому. Ды і не бывае ў мяне тэмпературы ніколі!

Памылка нумар два:

Ні лекары, ні дзяржава не патлумачыла, у чым сутнасць зробленых захадаў. У нейкі момант я надумала памераць тэмпературу. І выклікаць хуткую. З гэтага пачну ў наступны раз. Высветлілася, стамляюся моцна.

Галоўнае, што трэба ведаць пра гэты вірус - сам па сабе ён не з'яўляецца асобнай хваробай. Ён - каталізатар імунных працэсаў, у выніку якіх слабае месца выгарае - у асноўным уражваючы лёгкія. Ён можа напасці на вас, а можа прайсці міма. Таму падлік тых, хто выжыў, якія кантактавалі альбо захварэлі не зусім правільны.

Карацей, я выклікала хуткую. Цяпер разумею, што гэта акурат людзі са Скліфа, з якімі камунікую апошні месяц.

Памылка нумар 3: узяўшы мазок, лекары нічога не гавораць. Чалавек мяркуе, што раз яму не тэлефануюць, значыцца, усё ў парадку. Ну і я так падумала. Толькі вось стала засыпаць. Раніцай вочы расплюшчыла, ката пакарміла - і спаць. Есці не хачу, праца ідзе павольна...

Прыйшла мілая жанчына-лекарка, і я ўпершыню пачула слова «сатурацыя» - насычанасць крыві кіслародам. Выклікайце хуткую! - сказала лекар. І я - адмовілася (памылка 4): коцік, праца, неахвота рухацца... замест гэтага выклікала лекара з паліклінікі, ён рэкамендаваў купіць стрэпсілс. Я падумала, што хвароба простая. І засталася дома. Лепш паспаць. Толькі цяпер разумею узровень уласнай бязглуздасці.

Сяброўка чуе мой паніклы голас і паўтарае: выклікай хуткую. А я як Леанід Андрэеў: «патушым нашы ліхтарыкі і занурымся ў цемру». Карацей, раніцай выклікала. І вось. Тут сталася галоўным носьбітам кароны, пацыентам Скліфа нумар 1.

Там ўсе адрозненні паміж людзьмі заканчваюцца ў прыёмным пакоі. Браць з сабой нічога не трэба - усё адно адбяруць. У рэанімацыі цябе вытрасаюць голым у ложак, няма ні мужчын, ні жанчын, ні дзяцей. І гэта ўжо зусім іншая гісторыя.

Ёсць расейскія мужчыны - асаблівы тып, спакойныя, упэўненыя, попу чужую падатруць, кроў возьмуць так, што ў сне не заўважыш. З цярпеннем, спакоем... разгубліваюцца толькі перад гламурнымі цытрамі, якія збіраюць іх вакол сябе і ляжаць, закаціўшы вочкі, прымаючы падачу судна як спа-працэдуру. А вось дзяўчаты сёстры – больш рэзкія, прасцейшыя затое словы знаходзяць і для цытр таксама.

Карацей, першая ноч. Вядома, мне нешта далі, і я заснула. Прачнулася ад шэпту ў вуха: ну што, вясёлая, будзем ачуньваць? Выразна памятаю адсутнасць фізічнага цела - два вокі на квадратнай латуневай талерцы.

Памятаю браўнаўскі рух людзей у масках і белых робах, якія ўвесь час нешта робяць. Сярод ночы здалося, што праз столь лезе белы дым - пыталася потым, нічога такоўскага. Раніцай прыйшоў абыход - вельмі модны. Анёлы смерці з чырвонай кропкай рота. Потым яны ўжо ніколі не былі такімі прыгожымі. Маскі мяняліся, сталі больш падобныя на кансервавыя бляшанкі. Але людзей за маскамі і акулярамі навучылася пазнаваць. Трое пальчатак, дзікая колькасць дэзінфекцыі... руху, даведзеныя да аўтаматызму. Толькі ў другую ноч я пачула нахабныя галасы, лаянку з нагоды хворых. Больш гэтага не было. Толькі нейтральнасць, толькі праца, толькі каманда. Так што, Рэната Муратаўна, вашы медсёстры - пра мастацтва (напэўна), жыццё гэта іншае.

На другую ноч я папрасіла мяне забіць. Трэба сказаць, карцінкі вельмі яркія перад вачыма, вершаў узгадала плойму. Уявіла сабе аўкцыён сваіх упрыгажэнняў і кніг на карысць добрага фонду. Танюшчын голас шапнуў - да ты што, трэба жыць!

Для зручнасці персанал піша свае імёны фламастэрам на спіне. Інакш яны ўсе аднолькавыя. Мяне не перастае здзіўляць пастаянная занятасць - яны працуюць кожную хвіліну. А я выяўляю, што ў грудзях у мяне прабітая дзірка ніжэй мембраны. І я не магу вымавіць ніводнага слова. Самым страшным словам становіцца санацыя - калі ў дзірку ў грудзях лезуць зондам і чысцяць макроту. Можна ўсікацца ад палёгкі.

Цела паволі вяртаецца. Кормяць праз зонд, сам працэс не дастаўляе ніякіх адчуванняў, ні прыемных, ні непрыемных. Ну мы там не акадэмікі Сахарава ўсе ляжым.

Жах ад таго, што больш не скажаш слова ніколі, накрывае значна больш. Учора з дзікім болем вырвалі трубку з грудзей, і я сказала некалькі слоў. Пакуль яны выходзяць разам з крывёю і хрыпамі, як у каня. Але я спадзяюся навучыцца размаўляць зноў».

Напісаць каментар 25

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках