У Браславе ў касцёле абвянчалася пара - жаніху і нявесце па 91 годзе

Яны ведаюць адзін аднаго з маленства.

У Браслаўскім касцёле ў мінулыя выходныя прайшла незвычайная ўрачыстасць: тут абвянчаліся 91-гадовыя пенсіянеры Віктар і Ганна. Сведкамі сакрамэнту сталі толькі самыя блізкія, маладыя не жадаюць афішаваць гэтую падзею. Але дачка жаніха Галіна распавяла tut.by, што яе бацька і яго выбранніца шчаслівыя: «І мы, дзеці, іх падтрымліваем. Не трэба глядзець на тое, што «людзі скажуць», трэба будаваць сваё жыццё так, як ты сам уважаеш правільным».

Віктару - 91 год. Ганна - яго аднагодка. Абодва з вёскі Рубеж Браслаўскага раёна. Ён яшчэ нядаўна быў удаўцом, яна - удавой.

- Вось і наважылі жыць разам. Але вызначылі не проста так сысціся, а абвянчацца перад Богам. А ў загс бацька з Ганнай не пайшлі: палічылі, што афіцыйны роспіс і грамадзянская цырымонія ў іх узросце не патрэбныя, - распавядае Галіна Віктараўна.

Віктар аўдавеў летам мінулага года. Дачка кажа, што бацька быў забіты горам:

- Мае бацькі пражылі разам больш за 65 гадоў. Яны таксама былі ў шлюбе. У нас у Браславе з гэтым строга: каталікі абавязкова бяруць шлюб. Тата любіў маму, клапаціўся пра яе, калі яна хварэла. А калі мама памерла, тата кожны дзень ездзіў на могілкі, праплакаў усе вочы, цяжка перажываў страту жонкі - бо яны столькі гадоў былі разам... А наогул тата - жыццярадасны, актыўны чалавек. Ён яшчэ ў нас ездзіць за стырном, у касцёл на ўсе святы ездзіць. У яго добрая памяць і зрок. Не п'е, не паліць, вядзе здаровы лад жыцця. І яму ніяк не дасі 91 год! Бегае, як энэрджайзер. А жыць аднаму самотна. Мы, дзеці, дапамагаем яму, наведваем, але ў нас жа сваё жыццё. Тэлевізар ён амаль не глядзіць. Вось і вызначыў аб'яднаць жыцці з аднавяскоўкі Ганнай. Яны ведаюць адзін аднаго з дзяцінства.

Галіна Віктараўна кажа, што «тата і Ганна не хочуць, каб людзі пра іх пляткарылі».

- Ведаеце, бо не ўсе змогуць зразумець іх пастанову і парадавацца за іх. Хтосьці, можа, і асудзіць. Але самае галоўнае: бацька шчаслівы! І мы за яго вельмі рады. Тата сумняваўся: ці трэба яму яшчэ раз уступаць у шлюб. Мы, дзеці, яго падтрымалі, калі ён паведаміў, што збіраецца браць шлюб з Ганнай. Мы сказалі: «І добра! Не трэба глядзець на тое, што «людзі скажуць», трэба будаваць сваё жыццё так, як ты сам бачыш правільным».

На ўрачыстасці прысутнічалі толькі самыя блізкія:

- Пасля імшы ў касцёле нікога не было, толькі найбліжэйшыя сваякі.